بر روی تصاویر حکاکی شده بر روی سنگهای تخت جمشید هیچ کس عصبانی نیست,
هیچ کس در مقابل دیگری سوار بر اسب نیست,
هیچ وقت در ایران برده داری مرسوم نبوده است,
هیچ مردی به خانواده خیانت نمیکرد,
هیچ وقت هیچ کسی را درحال تعظیم نمیبینیم,
در بین این صدها پیکر تراشیده حتی یک تصویر برهنه مشاهده نمیشود...
...این آداب اصیلمان است...
((نجابت, قدرت, احترام, وفاداری, خوشرویی و مهربانی))
این را بفرست برای تمام ایرانیان تا بدانند چه هستیم و که هستیم
هرکجا سلطان بود, دورش سپاه و لشکر است
پس چرا سلطان خوبان بی سپاه و لشکر است
باخبر باشید ای چشم انتظاران ظهور
بهترین سلطان عالم از همه تنهاتر است
به دنیا آمد تا دختر کسی شود،
ازدواج کرد تا همسر کسی شود،
به دنیا آورد تا مادر کسی شود،
برای همه کسی شد ولی عاقبت خودش بی کس ماند!!!
پروردگارا زیباترین لحظه ها را نصیب مادرم کن که زیباترین لحظه هایش را به خاطر من از دست داده است...
گاهی با یک کــلام قلبــی آســوده و آرام می گردد...
گاهی با یک قــطره لیوانــی لبـریـز می شود...
گاهی با یک کلـمه یک انـسان نـابــود می شود...
گاهی یک لـبخنـد تمـــام زمستان یک فـرد را گــرم نگه می دارد...
گاهی یک پیامک مـحبت آمیـز محبتی را از نـــو شعله ور می سازد...
گاهی یک نــگاه تمسخر آمیــز غـرور انسانی را ویــران می کند...
گاهی با یک بی مــهری دلـــی می شکند...
گاهی یک لیوان چای اشــک را درچشمان مــــادری جاری می سازد...
گاهی با ارسال یک داستان کــوتاه برای دوستــی گرهی بــاز می شود...
گاهی یک جــرقه یک ساختمــان را به آتــش می کشد...
گاهی با یک کار ســـاده درهای بــهشت به روی آدم بـــاز می شود...
"مراقب بعضی یک ها باشیم در حالی که ناچیزند همه چیزند "
کاش کسی یاد معلم ها میداد:
اول مهر شغل پدرها را نپرسند;
وقتی هنوز احترام به همه ی شغل ها را و افتخار به همه ی پدرها را یاد دانش آموزان نداده اند...
حالا قصه چشمان یتیمی که نم میخورد, بماند...
به یادتان مى آورم تا همیشه بدانید که زیباترین منش آدمى، محبت اوست
پس؛ محبت کنید
چه به دوست، چه به دشمن!
که دوست را بزرگ کند و دشمن را دوست...
(کوروش کبیر)
یوسف با آنکه می دانست همه ی درها بسته اند بخاطر خدا و به امید او به طرف درهای بسته دوید و تمام درها برایش باز شدند؛
اگر تمام درهای زندگی هم به رویت بسته شدند؛
به سوی آنها بدو . . .
چرا که خدای تو و یوسف یکیست....
الهی...
آنان که به قضاوت زندگی دیگران مینشینند, از این حقیقت غافل اند که با صرف نیروی خود در
این زمینه, خویشتن را از آرامش و صفای باطن محروم میکنند.
الهی توفیقم ده که بیش از طلب همدردی, خود همدردی کنم...
بیش از آنکه مرا بفهمند, دیگران را درک کنم...
پیش از آنکه دوستم بدارند, دوست بدارم...
زیرا در عطا کردن است که میستانیم و در بخشیدن است که بخشیده میشویم و در مردن
است که حیات ابدی می یابیم...
